Wolność

W końcu nastąpiła ta godzina, w której mogłam opuścić ten szpital. Chciałam wrócić taksówką, ale Wolski uparł się, że po mnie przyjedzie. Nie chciałam się z nim kłócić, bo to nie miało żadnego sensu. On zawsze znajduje jakieś sensowne wymówki.

- Hej- przywitał się.

- Hej.

- I jak gotowa?

- Już od godziny.

- To jedziemy.

Jechaliśmy w ciszy. Wolski skupiony był na prowadzeniu auta, a ja wlepiłam wzrok w szybę. Wspominałam te całe sześć miesięcy spędzonych na komendzie stołecznej razem z Wolskim. Wiedziałam, że będzie mi brakować tych docinek, które na początku tak mnie irytowały.

Z moich rozmyślań wyrwał mnie Maciek mówiąc:

- Od kiedy to ty tak cicho siedzisz?- zapytał

- Powinieneś się cieszyć, przecież zawsze narzekałeś, że za dużo mówię.

- Uuu widzę, że pani podkomisarz wstała dzisiaj lewą nogą i to w dodatki z łóżka szpitalnego.- odpowiedział szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

- Pani podkomisarz?- zapytałam zdziwiona pomijając pozostałą część jego wypowiedzi.

- Powiedziałem podkomisarz? To musiało coś mi się pomylić. Wiesz już zacząłem się przyzwyczajać do twojego nowego tytułu. – powiedział.

- To chyba powinieneś zacząć się już odzwyczajać, bo nie wiadomo na kogo trafisz i z jakim tytułem. 

- No ty chyba masz rację.

- O, a od kiedy to ja mam rację?

W tym momencie nasza rozmowa została przerwana, ponieważ w jadący przed nami samochód coś uderzyło, po czym kierowca stracił panowanie nad pojazdem. Wolski zaczął ostro hamować. Od razu wybiegliśmy z samochodu. BMW, które jechało przed nami po kilkakrotnym dachowaniu leżało teraz w rowie. Z silnika wydobywał się dym, a z baku wyciekała benzyna. Popatrzyliśmy na siebie. Wiedzieliśmy co to znaczy. Wolski wyciągnął komórkę i wezwał pomoc. Nie czekając na przyjazd odpowiednich służb rozpoczęliśmy akcje ratunkową. Samochód mógł lada chwila wybuchnąć. Wolski zajął się kobietą i mężczyzną, a ja próbowałam uwolnić małą dziewczynkę zakleszczoną na tylnym siedzeniu. Po kilku minutach, które tak się dłużyły dwie dorosłe osoby były już w bezpiecznej odległości od samochodu.

Wolski krzyknął:

- Mężczyzna jest stabilny, ale u kobiety nie wyczuwam pulsu! Muszę reanimować! A ty jak radzisz sobie, czy pomóc ci?!

- Już prawie udało się. Zajmij się kobietą. Zaraz do ciebie przyjdę.

W tej chwili, w której wypowiedziałam te słowa samochód stanął w płomieniach. Z drugiej strony usłyszałam przeraźliwy krzyk Maćka: ADA!!!!!!!!!!!!!!