Tulipany

***Maciek***

Widziałem jak Ada przeżywa to, co dzisiaj się stało. Wcale się nie dziwie. Odkryć coś takiego samemu w lesie. Próbowałem coś wymyślić na poprawę jej nastroju. W końcu wpadłem na genialny pomysł.

- Ada?- zwróciłem się do niej.

Odwróciła się w moja stronę.

- Co powiesz na to abyśmy poszli na lody?

- Na lody?- zapytała zdziwiona.

- Yhy.

- Jak chcesz.- odparła bez entuzjazmu.

- To idziemy, bo chce.- powiedziałem wstając z krzesła.

Udaliśmy się do pobliskiej lodziarni.

- To jakie lody wybierasz księżniczko?- zapytałem się Ady.

- Truskawkowe.- odpowiedziała.

Ekspedientka podała Adzie loda, a następnie zwróciła się do mnie:

- A Pan jakie wybiera?

- Również takie.- odpowiedziałem.

- Już podaje.- powiedziała i poszła je przygotować.

***Ada***

Nie zostaliśmy w środku, ponieważ Wolski nalegał, że chce się przespacerować, więc udaliśmy się do pobliskiego parku. Pogoda była piękna. W oddali słychać było śpiew ptaków. Na placu zabaw bawiły się dzieci. Cieszyłam się, że namówił mnie na ten spacer. Przez dłuższy czas szliśmy w milczeniu jedząc lody. W końcu odezwałam się ja:

- Ale ta ekspedientka Cie podrywała.

- Naprawdę? Nie zauważyłem.

- Taa pewnie.

- Zazdrosna jesteś.- oznajmił.

- Chciałbyś.- odpowiedziałam lekko go popychając.

- No zobacz co zrobiłaś.- powiedział po chwili z oburzeniem. Spojrzałam na niego i od razu wybuchłam śmiechem. Twarz Maćka wyglądała jak buzia małego chłopca. Była cała obsmarowana truskawkowymi lodami.

- Bardzo się cieszę, że mogłem panią rozśmieszyć.- powiedział wycierając usta chusteczką, kiedy ja nadal się śmiałam.

- Żałuj, że nie widziałeś swojej miny.- powiedziałam, kiedy już się uspokoiłam.

Maciek nic na to nie odpowiedział tylko ponownie zrobił śmieszną minę. Jednak teraz tylko się uśmiechnęłam. Chwilę po tym rozdzwoniła się komórka Wolskiego.

- Cześć…..no trudno…..tak przekażę….to do jutra….cześć.- mówił. Próbowałam coś podsłuchać, ale nic nie słyszałam.

- Nie ładnie podsłuchiwać.- oznajmił po zakończeniu rozmowy.

- Ja wcale nie podsłuchiwałam.

- Niee,  a to przed chwilą, co to było?

- Dobra. A kto to dzwonił?

- Barska. Powiedziała, że mają jakąś awarię w laboratorium, więc mamy dzisiaj już wolne, bo dopiero jutro będziemy mieć wyniki z analizy DNA i śladów opon.

- Aha. To chyba pójdę już do domu, bo jestem zmęczona. Ten dzień był bardzo…. Nie mogłam znaleźć słów na jego opisanie.

- Wiem. To odprowadzę Cię.- odparł.

Ruszyliśmy w drogę.

- Wiesz co?- zapytałam.

- Nie wiem, a co?- odpowiedział pytaniem na pytanie. Uśmiechnęłam się.

- Mogę Cię o coś zapytać?

- Śmiało.

- Dlaczego nigdy nic nie mówisz o swoim tacie?- zapytałam. Widziałam jak twarz Maćka zmienia swój wygląd.

- Jeśli nie chcesz, to nie musisz odpowiadać.- dodałam szybko.

- Nie, nie. W końcu jesteśmy partnerami. Mogę ci ufać.- oznajmił z wymuszonym uśmiechem. Odwzajemniłam uśmiech.

- Więc.- zaczął. Mój ojciec też tak jakby służył społeczeństwu. Był komandosem. Często nie było go w domu. Szczerze mówiąc to nie za doborze go pamiętam. Byłem wtedy małym chłopcem.  Kiedyś wyruszył na jedną z misji i niestety już z niej nie wrócił.

- To dlatego wstąpiłeś do policji?

- Zawsze miałem ojca za autorytet.

Miałam zadać już kolejne pytanie, kiedy podeszła do nas jakaś kobieta z bukietem tulipanów.

- Tulipanka dla pięknej pani.- zapytała.

- Pewnie. Po proszę wszystkie.- powiedział Wolski. Kobieta wręczyła mu bukiet, a on zapłacił po czym zwrócił się do mnie:

- Proszę księżniczko.

- Dziękuję.- odpowiedziałam nie pewnie. Zatkało mnie. Po prostu byłam w szoku. Nie wiedziałam co mam o tym wszystkim myśleć. Popatrzyłam się na Maćka i powiedziałam:

- Są piękne.

- Tak jak ty.- odpowiedział. Po tych słowach zatrzymałam się i przytuliłam do Maćka szepcząc mu do ucha:

- Dziękuje ci za wszystko.

- Ja też ci dziękuję.- odparł.