Przebieraniec

***Ada***

Maciek przebrał się w ubrania Łysego. Miał racje. Wcale nie było widać różnicy, ale mimo tego bałam się o niego.

- A jeśli coś ci się stanie?- zapytałam nie zważając jak to odbierze.

- Nic mi nie będzie księżniczko. Po prostu pójdę tam, poczekam na odpowiedni moment i nas uwolnię- odpowiedział jak zwykle w szerokim uśmiechu.

Patrzyłam jak zbliża się do drzwi. Przed oczyma stanęły mi wszystkie chwile spędzone razem z nim. Nie mogłam sobie wyobrazić co bym zrobiła gdyby coś mu się stało. Podeszłam do niego i wyszeptałam:

- Maciek. Ja boję się, o Ciebie.

 Odwrócił się i spojrzał na mnie. Następnie podszedł do mnie i ujął moją twarz w swoje dłonie. Popatrzył w moje oczy i przechylił głowę. Jego usta spoczęły na moich w namiętnym pocałunku.

- Nic mi nie będzie. Uwierz mi.- powiedział,  kiedy oderwaliśmy się od siebie.

- Wierzę.- odpowiedziałam. Wtedy ponownie usłyszeliśmy głos napastnika:

- Co ty jeszcze tam robisz?-  zapytał.

Maciek ruchem ręki nakazał odpowiedzieć Łysemu.

- Nic, nic już idę.- krzyknął.

- Muszę iść.- szepnął Maciek.

- Wiem.- odpowiedziałam. Patrzyłam na drzwi przez które przed chwilą wyszedł Maciek. Dziwne, ale to co wydarzyło się przed chwilą pomogło mi uwierzyć, że wszystko będzie dobrze. Weź się w garść. Pomyślałam.

***Maciek***

 Wolnym krokiem szedłem w kierunku tamtego mężczyzny. Kiedy wyszedłem zza regałów powiedział:

- W końcu.

Nic się nie odezwałem. Rozejrzałem się wkoło. W rogu ściany siedziało sześć związanych osób. Siódmą zakładniczką była ta postrzelona  kobieta, która  chciała uciec.

- Zajmij się nią.- usłyszałem. Popatrzyłem się na niego. Na głowie oczywiście miał kominiarkę. Posturą był trochę większy od tamtego.

- Co się tak gapisz. Nie karze ci jej zabijać, tylko się nią zająć.- powtórzył swoją wypowiedź.

Kiwnąłem głową i poszedłem w kierunku kobiety. Leżała w kałuży krwi szlochając. Nieopodal stała  pólka z ręcznikami. Wziąłem kilka i przyłożyłem do jej rany aby powstrzymać dalsze krwawienie.

- Boli.- powtarzała zanosząc się od płaczu.

- Wiem.- powiedziałem szeptem.

- I co z nią? Przeżyje?- zapytał.- Nie chce mieć trupa na sumieniu.- dodał po chwili.

- To trzeba było nie strzelać.- wyrwało mi się. O kurde pomyślałem. To po mnie. Jednak tamten się nie zorientował tylko powiedział:

- Chciała spierniczyć. Miałem jej pozwolić?- zapytał.

- Nie, tylko lepiej pilnować.

- A ty gdzie byłeś. Polazłeś gdzieś i przewracałeś się.

- Sam mi kazałeś.- odpowiedziałem. Spojrzał na mnie i chciał coś powiedzieć, ale zadzwoniła jego komórka.

- Słucham!- krzyknął do słuchawki. Dzwonił oczywiście Radwan.

- Dobra, ale po jednym warunkiem. Dajecie nam spokojnie wyjść i odjechać.- mówił.

Kiedy skończył rozmowę zwrócił się do mnie:

- Mają podstawić nam samochód, ale w zamian chcą zakładników.

- To dobrze. Po co oni nam się potrzebni.- powiedziałem.

- Wiem. Dlatego się zgodziłem.- powiedział i odwrócił się w stronę okna. Super.- pomyślałem. Szybkim ruchem wyciągnąłem pistolet i przyłożyłem do jego głowy.

- Co ty robisz do jasnej cholery?- zapytał zdezorientowany.

- Na kolana! Już!- krzyknąłem i zabrałem jego broń.

- Łysy co ty?- dopytywał się. Facet, ale ty nie kumaty. Jeszcze się nie domyśliłeś- pomyślałem.

- Nie jestem żadnym Łysym,.- powiedziałem łagodnym tonem. Mężczyzna znieruchomiał.

- Jestem z policji.- wytłumaczyłem. W końcu każdy zasługuje na jakieś wyjaśnienia.

- No dobra. Koniec tej zabawy. Dawaj telefon Tylko powoli.- powiedziałem. Ostrożnie podał mi telefon. Wykręciłem numer do Pauliny:

- Inspektor Paulina Barska. Słucham?- usłyszałem.

- Cześć. Tu Maciek.- powiedziałem.

- Maciek?- zapytała zdziwiona. – Z czyjego telefonu dzwonisz?- pytała dalej.

- Z tego napastnika.- odpowiedziałem spokojnie.

- Mogłam się tego spodziewać.- powiedziała bardziej do siebie niż do mnie. – Czyli wszystko porządku?- zapytała po chwili.

- Tak możecie wchodzić, tylko nie aresztujcie mnie.- powiedziałem.

- A dlaczego mielibyśmy Cię aresztować?- zapytała.

- Bo jestem w dość nie typowym przebraniu.

- Aha. Dobra.- powiedziała trochę zbita z tropu, ale o nic więcej nie pytała.

Po chwili do sklepu wkroczyli antyterroryści i zajęli się wszystkim. Mnie na szczęście rozpoznali i zostawili w spokoju. Z Adą udaliśmy się do Barskiej, przy której jak zwykle stał Radwan.

- Wolski zmieniłeś branże?- zapytał w szyderczym uśmiechu.

- Czyżby Pan Inspektor zazdrościł?- zapytałem takim samym tonem jak on.

- Niby czego Panie komisarzu?- nie odpuszczał.

- Tego, że nasz plan wypalił, twój diabli wzięli.- odpowiedziałem z nie ukrywana dumą w głosie.

Widziałem jak Radwan toczy walkę z samym sobą i sprawiało mi to ogromna satysfakcję. Miał zamiar już się odgryźć, ale odezwała się Barska:

- Dobra starczy już tych czułości.- powiedziała. – Na szczęście wszystko dobrze się skończyło, a wy macie jutro wolne.- dodała na odchodne.

- No dobra księżniczko. Jedziemy do domu.- powiedziałem do Ady.

- Nie wiem czy powinnam z tobą wracać.- powiedziała takim tonem, że zacząłem się zastanawiać, czy chodzi o tą sytuację w sklepie.

- Dlaczego?- zapytałem nadal się zastanawiając.

- Spoufalanie się z przestępcami nie wróży nic dobrego.- odpowiedziała ze śmiechem.

- Z przestępcami mówisz?

- Yhy.

- Chyba masz racje, ale z własnego doświadczenia wiem, że z nimi lepiej nie dyskutować.- powiedziałem i otworzyłem jej drzwi do samochodu.

Co do ostatniej notki, to nie przypominam sobie aby była taka w W11,  ale nie oglądam tego za często, więc… W każdym razie staram się nie powtarzać spraw z seriali. Pozdrawiam. ;)