Nagła sprawa

Przyjechaliśmy na komendę. Uwielbiałam to miejsce, ale teraz czułam się dziwnie. Zazwyczaj to ja razem z Wolskim przesłuchiwaliśmy różne osoby, a tym razem role się odmieniły. Opisałam cały wypadek sekunda po sekundzie, mimo że działo się to tak szybko. Wiedziałam, że nawet najmniejszy szczegół może pomóc w rozwiązaniu tej sprawy. Żałowałam, bo ta sprawa została przydzielona innemu wydziałowi śledczemu, no ale czemu tu się dziwić, przecież nas tak jakby już nie było. Już miałam razem z wolskim wychodzić, gdy usłyszeliśmy głos Barskiej:

- Ada, Maciek pozwólcie do mnie na chwilkę.

Weszliśmy do gabinetu inspektor.

- Usiądźcie proszę.- powiedziała.

Tak tez uczyniliśmy. Przez moment panowała cisza, po czym głos zabrała inspektor.

- Jak już zapewne wiecie media wszystko wiedzą. Z tego właśnie powodu dostałam telefon, że macie natychmiast zgłosić się  do generalnego inspektora policji.- powiedziała do nas z mina nie wróżącego nic dobrego. Oboje spojrzeliśmy na siebie. Wolski wzruszył ramionami.

Opuściliśmy gabinet inspektor. Powiedziałam na głos:

- Co oni mogą od nas chcieć?

- Nie wiem, ale zaraz się dowiemy.- odpowiedział i rozmierzwił mi włosy.

Chwile po tym byliśmy już w drodze. Mimo że jechaliśmy stawić się do szefa wszystkich szefów jakoś nam to zbytnio nie wadziło. Toczyliśmy ze sobą normalne rozmowy nie myśląc co zaraz usłyszymy i jak zadziała to na nasza przyszłość. Po prostu cieszyliśmy się chwilą spędzona razem mimo że żadne z  nas nie chciało się do tego przyznać.

Po godzinie dojechaliśmy na miejsce. Skierowaliśmy się do drzwi z napisem inspektor generalny.

- To chyba tu.- oznajmił Maciek z udawanym strachem.

- No co ty nie powiesz.- odpowiedziałam powstrzymując śmiech. Mimo że nie wiedzieliśmy co nas czeka za tymi drzwiami dobry humor nas nie opuszczał. Zapukałam. W odpowiedzi usłyszeliśmy:

- Proszę.

Weszliśmy do środka.

- Dzień dobry. Aspirant Ada Mielcarz i komisarz Maciej Wolski.- przedstawił nas Maciek.

- Witam. Inspektor generalny Tomasz Koćnuk. Czekałem na państwa.

-Domyślacie się o co chodzi?- zapytał

- Właściwie to nie za bardzo.- odpowiedział Maciek.

- Naprawdę. Zdziwił się, po czym włączył telewizor, w którym właśnie leciały wiadomości.

Pierwszą z nich był dzisiejszy wypadek. Nie zdziwiło mnie to specjalnie, bo przecież to normalne, że pokazują takie rzeczy, lecz po chwili usłyszałam: „Dwójka wspaniałych policjantów narażając własne życie uratowała trzy osoby, w tym 3letnią dziewczynkę.” Z wrażenia otworzyłam szczękę. Maciek musiał to zauważyć, bo szturchnął mnie lekko, po czym głośno odchrząknął próbując powstrzymać śmiech. Od razu wróciłam do swojej poprzedniej pozycji.

- A czy to państwu coś mówi?- ponownie odezwał się inspektor, ale tym razem z milszym tonem głosu.

- Tak, ale nadal nie wiemy co zrobiliśmy złego.- powiedział Maciek, bo widział, że na mnie nie ma co liczyć.

- Czyli policjanci wzywani są do mnie tylko jak coś przeskrobią.- oznajmił ze śmiechem.

- Dobrze przejdźmy do konkretów.- zaczął mówić dalej. Wezwałem tu was, aby podziękować i nagrodzić za taka wzorową postawę. Jestem dumny, że mam w swojej załodze takich policjantów.- powiedział i wyciągnął z szuflady dwie oznaki.

- Pani Ado- zwrócił się do mnie.

- Gratuluje takiej odwagi. Jak już mówiłem to zaszczyt mieć takich policjantów w swoim oddziale. Życzę dalszych sukcesów w służbie.

Podał mi odznakę i uścisnął dłoń. Następnie podszedł do Maćka.

- Panie Maćku- zaczął. Powtórzył mniej więcej to samo, dodając przy końcu:

- Gratuluję, a równocześnie zazdroszczę panu takiej partnerki.

- Wiem, wiem, ale nie oddam jej- odpowiedział Wolski puszczając do mnie oko. Inspektor uśmiechnął się, po czym odpowiedział.

- To chyba wszystko, dziękuję.

- My również dziękujemy.- odpowiedzieliśmy chórkiem.