Powrót

Obudziłam się o 6. Zjadłam śniadanie, ubrałam się i pijąc kawę wyjrzałam przez okno. Czarne suzuki już stało. Wzięłam kurtkę i wyszłam z domu.

- Cześć- przywitałam się.

- Cześć- odparł Wolski.

- Jest jakaś sprawa?

- Tak porwania dzieci.

- Porwania?- zapytałam.

- Tak w ciągu dwóch tygodni policja odnotowała pięć zgłoszeń.

- A gdzie teraz jedziemy?

- Do Anny Podleskiej. Jest w szpitalu. Widziała porywacza, więc może nam pomoc.

Weszliśmy na salę, w której leżała ta kobieta. Wyglądała strasznie. Cała posiniaczona. Lekarze poprosili nas, aby nie męczyć za bardzo pacjentki, ale co my mogliśmy zrobić. Była tak naprawdę jedynym świadkiem w tej sprawie.

- Dzień dobry. Jesteśmy z policji.- powiedział Maciek.

Kobieta tylko kiwnęła głową.

- Czy może nam pani powiedzieć co się wczoraj wydarzyło?- zapytałam.

Kobiecie napłynęły łzy do oczu.

- Przyszli. Zabrali moje dziecko. Ratujcie mojego Krzysia.- mówiła szlochając. Nagle aparaty, do których była podłączona kobieta zaczęły głośny piszczeć. Zaraz pojawiła się pielęgniarki i lekarze. Oczywiście nas wyproszono. Po dziesięciu minutach wyszedł do nas lekarz i powiedział:

- Niestety nic się nie dało zrobić.

Z Maćkiem tylko spojrzeliśmy po sobie i skierowaliśmy się ku wyjściu.

- I co teraz? Ona była naszym jedynym świadkiem.- zapytałam.

Nie wiem.- odparł. Wiedziałam, że mówił prawdę i wcale nie było łatwo mu się do tego przyznać.

Siedzieliśmy w ciszy, kiedy usłyszeliśmy czyjś krzyk: „ Na pomoc porwał mi dziecko!”

Wybiegliśmy z samochodu i zaczęliśmy gonić porywacza. Po kilkunastu metrach biegu puścił dziecko, ponieważ nie miało siły biec razem z nim.

Oddałam małą matce i pobiegłam do suzuki. Wolski odpalał już silnik. Okazało się, że  porywacz nie był sam. Nie daleko stał czarny sedan, który ruszył z piskiem opon, gdy tylko nasz ścigany do niego wskoczył. Rozpoczął się pościg po zatłoczonych ulicach Warszawy.

Złapałam radio i powiedziałam:

- 310 00 zgłoś się do 05.

- Zgłaszam się- usłyszałam.

- Ścigamy granatowego opla vektre z numerami WW…87 przyślijcie nam wsparcie.

- Dobra zrozumiałem. Obstawiamy blokadę przy skrzyżowaniu Kostrzyckiej z Puławską.

- Ok. Bez odbioru.

Kiedy dojeżdżaliśmy do skrzyżowania była tam już blokada. Jednak kierowca opla nie miał zamiaru się zatrzymać tylko uparcie trzymał nogę na gazie, aż  w końcu wjechał pędem w jeden z radiowozów tak, że ten obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. Na szczęście policjanci w porę opuścili pojazd. Po chwili rozległa się eksplozja. Przez przednią szybę zobaczyłam, że dach z radiowozu leci wprost na nasze suzuki.

Tak wiem krótka i jeszcze zakończona w takim momencie, ale mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za to. Pozdrawiam.