Bez słów

Obudziłam się o 5. Ubrałam dresy i wyszłam pobiegać. Czas szybko mi minął, gdy spojrzałam na zegarek wskazywał 6. Kiedy weszłam do mieszkania Ewa właśnie wstała.

- Hej.- powiedziała przeciągając się.

- Hej. Późno wczoraj wróciłaś.

- Tak, bo musiałam dokończyć artykuł. A tak nawiasem mówiąc to co się tam wczoraj wydarzyło w centrum?

- Nic, a tak w ogóle to skąd o tym wiesz?

- Wiesz jak to twój pan komisarz mówi jestem paparazzi i mam swoje źródła.

- Mój komisarz?

- Dziewczyno ty naprawdę nie tego widzisz? Przecież on poza Toba świata nie widzi.

- Zdaje Ci się.

- Ok. nie chcesz to nie mów.- powiedziała i skierowała się do kuchni. Poszłam za nią.

- No po prostu Radwan poprosił mnie, abym pomogła mu wybrać pierścionek dla Pauliny, więc pojechaliśmy do jubilera. Maćkowi nic nie powiedziałam, a on od razu sobie zaczął wyobrażać nie wiadomo co.

- I ty mówisz, że mi się zdaje?

- No dobra masz racje.

- O naroście.

Wyjrzałam przez okno. Maciek już czekał.

- To ja lecę.- powiedziałam i wyszłam.

- Cześć.- przywitałam się.

- Cześć.- powiedział. W jego głosie dostrzegłam cos dziwnego

- Coś się stało?

- Nie tylko chodzi o jedną sprawę.

- A no tak.- powiedziałam. Od razu wiedziałam o którą dokładnie chodzi.

- Paulina prosiła mnie, abym zapytał się Ciebie, co robimy z tą sprawą. Oddajemy ją innym, czy…

- My ją bierzemy.- przerwałam mu. Spojrzał na mnie jakby chciał się upewnić, czy mówię prawdę.

- Dam radę.- dodałam.

- No dobra, więc tutaj mamy adres jednego ze świadków.- powiedział po chwili.

Udaliśmy się pod wskazany adres. Było to obok klatki Ewy.

- Dzień doby. Podkomisarz Mielcarz i komisarz Wolski.- przedstawił nas Maciek. Wymienił mnie pierwszą. Uśmiechnęłam się w duchu.

- Dzień dobry. Czekałem na państwa. Proszę.

Weszliśmy do mieszkania. Mężczyzna zaprowadził nas do salonu.

- Kawy, herbaty?- zaproponował.

- Nie dziękujemy.- odpowiedzieliśmy jak zwykle chórkiem.

- Dobrze.– powiedział i usiadł na krześle.

- Więc co pan dokładnie widział?- zapytał Maciek. Ja tym czasem wyciągnęłam notes.

- Wyszedłem z psem na spacer. To było jakoś tak po 24. Wtedy usłyszałem czyjś krzyk i uciekającego mężczyznę. Podszedłem do bramy, ale nikogo nie widziałem, więc skierowałem się do domu.

Zaczęłam to wszystko notować i właśnie wtedy wróciły te wspomnienia. Ciemność, cień.  Próbowałam się uspokoić, ale nie za dobrze mi to szło. Ręce zaczęły mi się trząść i upuściłam długopis. Maciek spojrzał na mnie, ale nic nie powiedział. W zasadzie nie musiał. Jego oczy mówiły same za siebie. Wzięłam głęboki wdech i pokiwałam głową. Maciek wrócił do ponownego zadawania pytań

- Czy widział pan jego twarz?

- Nie dokładnie.

- Dobrze, dziękujemy. W razie czego proszę do nas się zgłosić.

- Oczywiście.

Kiedy wyszliśmy z klatki spotkaliśmy Ewę.

- O hej, a co wy tu robicie?- zapytała.

- Mamy sprawę.- powiedział Wolski zanim ja zdążyłam otworzyć usta.

- Rozumiem tajemnica zawodowa.- powiedziała lekko się uśmiechając.

- Dokładnie.- potwierdził Wolski w tym uśmiechu, który najbardziej lubię.

- A ty nie w pracy?- zapytałam.

- Koleżanka zachorowała i muszę za nią wyjechać służbowo do Londynu. Wpadłam tylko się spakować.

- Na ile?

- Trzy dni.

- Ok. Może jakoś przeżyje. Uważaj na siebie.

- A ja poproszę o figurkę Big Bena.- wypalił Wolski.

Spojrzałam na niego, a on udając zdezorientowanego dodał:

- No co zawsze o takiej marzyłem.

- Zobaczę co da się zrobić.- powiedziała Ewa śmiejąc się.- A teraz przepraszam Was, ale muszę lecieć.

- Jasne. Pa.

- Pa, pa Ewa.- zawtórował Wolski. Ponownie na niego spojrzałam.

- Znowu coś nie tak powiedziałem?- zapytał.

- Nie, nie, ależ skąd.- powiedziałam i poklepałam go po ramieniu.

- Ej o co chodzi?- dopytywał się.

- O nic. Gzie teraz jedziemy?

- Na komendę.- odpowiedział.

-Wolski Ada?- usłyszeliśmy gdy tylko weszliśmy na stołeczną.

- Co jest?- zapytał Maciek.

- Jeden z przechodniów znalazł ciało młodej dziewczyny. Podejrzewamy, że to nasz poszukiwany.- powiedziała, a następnie zwróciła się do mnie:

- Ada?- od razu wiedziałam o co chodzi.

- Dam radę. Powiedziałam i czym prędzej skierowałam się do wyjścia. Za plecami usłyszałam jeszcze rozmowę Maćka i Pauliny:

- Jak ona sobie z tym radzi?- zapytała.

- Próbuje być twarda.- odpowiedział.

Udaliśmy się na miejsce zbrodni. Ciało kobiety było sponiewierane. Leżała w krzakach. Dostrzegłam, że wokół oczu miała zaczerwienienie. Miałam dziwne przeczucie, że to sprawka tego samego mężczyzny, który zaatakował mnie. Serce zaczęło mi bić szybciej. Podeszliśmy do Piotra.

- Cześć.- przywitał się.

- Cześć.- odpowiedzieliśmy chórkiem.

- Wiec…-zaczął Piotr, ale Maciek mu przerwał.

- Ada idź zapytaj się Eryka, czy znalazł coś przy ofierze.

- Dobra.- powiedziałam tylko tyle. Oczywiście wiedziałam dlaczego każe mi iść. Chce aby jak najmniej słyszała.

***Maciek***

- Przepraszam Cię, ale wiesz.

- To ten co Adę?

- Prawdopodobnie.

- Dlaczego nie oddacie tej sprawy innym?

-  Bo Ada stwierdziła, że sobie poradzi.

- Przecież widać jak bardzo to przeżywa.

- Wiem, ale co mam na to poradzić?

- Masz racje.

- Dobra a jak zginęła?

- Najpierw spryskał jej oczy, następnie ogłuszył jakimś tępym narzędziem najprawdopodobniej kijem, zgwałcił, a na koniec udusił.

- O kurde.- zdążyłem powiedzieć, bo przyszła Ada.

- I co masz coś?- zapytałem szybko.

- Nie wiele. Tylko portfel i dzięki temu wiemy jak się nazywała. Była to Monika Piórkowska, lat 23. Zamieszkała przy ulicy Leśnej 43. A wy co wiecie?- zapytała na koniec.

Nic nie odpowiedziałem. Spojrzałem na Piotra. Ada wpatrywała się w nas przez chwile, po czym zapytała:

- To on?

- Pokiwałem głową.

Twarz Ady momentalnie zbladła. Podszedłem do niej i nic nie mówiąc przytuliłem ją.

Jeśli ktoś chce być informowany o nowych notkach to proszę podać swój nr gg. Pozdrawiam.

P.S Liczę na komentarze, bo ostatnio mam wrażenie, że już nikt nie czyta moich wypocin oprócz kilku osób. ;D