Szpieg

Z jednej strony odpowiedź Ady zadowoliła mnie, bo oznaczało to, że nic ich nie łączy oprócz spraw zawodowych, ale i tak ta nie pewność nie dawała mi spokoju. Szybko skończyłem te dwa akta, które mi zostały i odwróciłem się w stronę Ady. Jeszcze pisała i nie zwracała na mnie uwagi. Patrzyłem na nią próbując coś wyczytać z jej twarzy, ale niczego się nie dopatrzyłem. Była taka jak zawsze, czyli śliczna. Uśmiechnąłem się i w tej chwili Ada spojrzała na mnie takim wzrokiem jakby przed sobą miała wariata.

- Dobrze się czujesz?- zapytała bacznie mi się przyglądając.

- Świetnie, a co?

- W zasadzie nic, ale takie zachowanie może zwiastować jakąś chorobę.

- Jaką pani psycholog?

- Psychiczną.

- Uu- powiedziałem i zrobiłem przestraszoną minę.

- Dobra. Skończyłeś już?

- Pięć minut temu i czekam na Ciebie, bo ty zamiast pracować romansujesz z Andrzejkiem.

- Nie zapominaj, że to są Twoje akta, a ja wypełniam je tylko dlatego, że jestem dobrym człowiekiem i chce Ci pomóc. A co do Andrzejka to co zazdrosny jesteś?

- Ja? Oczywiście, że nie. Też mi coś. Ależ sobie wymyśliła. Za bardzo wybujałą wyobraźnie masz.- zacząłem swój monolog. Jasne, że jestem o nią zazdrosny, przecież kocham ją i świata poza nią nie widzę.

- No, więc jaki masz problem?

- Ja? Ja nie mam żadnego problemu. Wydaje Ci się.

- To super.

- Tak super.- potwierdziłem. – To jak jedziemy?- zapytałem.

- Wiesz ja dzisiaj nie wracam, bo umówiłam się.

- Z Radwanem?

- Może, a co?

- Nic, nic. Ok. To cześć.- powiedziałem udając, że nic mnie to nie obchodzi.

- Cześć.

Super, fantastycznie, po prostu wspaniale. Umówiła się z nim. A jednak z nim. Nie to nie możliwe. Muszę to sprawdzić. Podszedłem do okna i zobaczyłem to czego się spodziewałem. Dwa gołąbeczki. Andrzej już był i czekał na Adę. Otworzył je drzwi jak na dżentelmena przystało, a następnie odjechali. Szybko wybiegłem z komendy i udałem się do samochodu. Jechałem za nimi. Po kilku minutach zatrzymali się przed jednym z centrów handlowych. Szedłem za nimi w bezpieczniej odległości, a kiedy weszli do jubilera z zaskoczenia o mało co nie wpadłem na wózki sklepowe. Przyglądałem się im zza szyby i nadal nie mogłem w to uwierzyć. Ada i Radwan Ada i Radwan razem. Te słowa cały czas kotłowały się w moim mózgu. Straciłem czujność i w pewnym momencie usłyszałem:

-Wolski, a co ty tu robisz?- zapytał Radwan.

- Zakupy. A wy?

- Również.

- No właśnie widzę. – powiedziałem szorstkim głosem.

- O co Ci chodzi?- tym razem głos zabrała Ada.

- O nic. Chce tylko Wam życzyć wszystkiego dobrego na nowej drodze życia.

- Co?- prawie że krzyknął Radwan.

- Pstro. Nie róbcie ze mnie idioty. Kiedy mieliście mi zamiar powiedzieć? Dzień przed ślubem?- wypowiedziałem te słowa dość głośno. Nagle Ada z Radwanem zaczęli się śmiać.

- Wolski ty myślisz, że my razem?- zapytał Radwan wskazując ręką na siebie i Adę.

- A co, że niby nie?- zapytałem nieco zdezorientowany.

- No nie. Ada tylko pomagała mi wybrać pierścionek dla Pauliny.- powiedział śmiejąc się.

- Dla Pauliny?- upewniłem się.

- Tak Maciusiu dla Pauliny. Możesz być spokojny. Nie mam zamiaru zabierać Ci twojej księżniczki.- powiedział do mnie jak do małego chłopa.

Teraz to już przesadził. O mało co mu nie przywaliłem. Byłem tak wściekły, ze to powiedział i to w dodatku przy Adzie.

***Ada***

- Chłopcy spokojnie.- powiedziałam. Maciek spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

- Przecież my tak tylko żartujemy co nie Andrzejku?- zwrócił się do Radwana.

- Oczywiście Maciusiu.

Patrzyłam się na nich nie wiedząc co mam o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony byłam szczęśliwa, bo takie zachowanie Maćka świadczyło o tym, że jednak mu na mnie zależy, a z drugiej bałam się, że Maciek nie wytrzyma i uderzy Andrzeja. Postanowiłam nie ryzykować i wkroczyć do akcji. W końcu jak by to wyglądało. Już widzę te nagłówki w gazetach i telewizji: „Bójka policjantów w centrum handlowym.”

- Nie chce Wam przeszkadzać, ale ja już lecę.- oznajmiłam. Podziałało i to błyskawicznie. Przestali „rozmawiać” i spojrzeli na mnie.

- No dzięki za pomoc.- powiedział Radwan.

- Nie ma za co.

- Może gdyby nie było naszego komisarza i jego chorobliwej zazdrości to w podzięce zaprosiłbym Cię na kawę, ale w tym wypadku to może lepiej nie, bo jeszcze sobie coś wymyśli w tej swojej główce.

W tym momencie wystraszyłam się nie na żarty. Mój wzrok był skierowany tylko na jedną osobę- na Maćka. Piorunował Andrzeja wzrokiem.

- Dobra to ja idę.- powiedziałam szybko mając nadzieję, że i tym razem to zadziała. Wolnym krokiem skierowałam się do wyjścia. Po kilku sekundach usłyszałam za sobą głos Maćka:

- Ada czekaj.

Odwróciłam się. Szedł w moim kierunku.

- Odwiozę Cię.

Udaliśmy się do naszego Suzuki.

- Ty naprawdę myślałeś, że ja i Andrzej?- zapytałam próbują powstrzymać śmiech.

- Szczerze?

- Tak.

- Sam nie wiem. Miałem różne hipotezy, ale cieszę się, że żadna z nich się nie potwierdziła.- powiedział i poczochrał mi włosy jak zwykle był to robić.

Po tych słowach od razu odechciało mi się śmiać. W jego oczach dostrzegłam coś na wzór szczerości i jeszcze czegoś tak jakby radości, ale z czego?

Według mnie nie wyszła ona za ciekawie.