Anioł

Ada leżała na łóżku, a raczej na jego krańcu szamocząc się z kołdrą i cały czas krzycząc. Podszedłem do niej i delikatnie chwyciłem ją za ramiona. Natychmiast się obudziła.

- Spokojnie. To był tylko zły sen.- szepnąłem z uśmiechem.

Pokiwała głową i usiadła na łóżku wyswobadzając się objęć pokręconej kołdry.

Przez chwile siedziała w milczeniu, a następnie zapytała:

- Możesz mnie przytulić?

- No jasne.- odpowiedziałem i wyciągnąłem ku niej ręce.

Ada przysunęła się do mnie i mocno przytuliła. Czułem jaka jest zdenerwowana. Siedzieliśmy tak przez kilkanaście minut. W końcu zrozumiałem, że Ada usnęła. Nie chciałem jej budzić, więc zostałem razem z nią. Była już trochę spokojniejsza. Wsłuchałem się w jej rytm serca i zasnąłem.

***Ada***

Obudziłam się o 6 nadal przytulona do Maćka. Miałam wyrzuty sumienia, bo przeze mnie pewnie się nie wyspał. Ostrożnie wstałam z łóżka, aby jego nie obudzić. Jednak, kiedy odkleiłam się od niego stracił podparcie i fiknął do tyłu. Stłumiłam w sobie śmiech, bo wyglądało to komicznie. Szczęście, że nie poleciał do przodu, bo to było by bolesne. Okryłam go kołdrą i cichutko skierowałam się do drzwi. Wychodząc jeszcze raz się oglądnęłam i spojrzałam na Maćka. Wyglądał tak słodko, kiedy spał, że mimo woli uśmiechnęłam się do siebie. W kuchni chodziłam na palcach, aby nie obudzić Maćka. Przygotowałam śniadanie i zaparzyłam dwie kawy. Następnie podeszłam do okna i jak co dzień obserwowałam Warszawę. W śród licznych przechodniów wypatrzyłam dwie osoby. Zapewne byli parą. Można było to określić po ich zachowaniu. Zazdrościłam im tego szczęścia. Kochają się, więc są parą. Proste, a nie to co u nas. Kocham Maćka, ale czy on czuje to samo do mnie. Może tylko traktuje mnie jako dobrą przyjaciółkę, a te sytuacje były wynikiem działania adrenaliny. W końcu mamy bardzo nie przewidywalną pracę, a człowiek jest człowiekiem. Może mieć chwilę słabości.

- Dzieńdoberek.- do kuchni wszedł Maciek.

- Hej.- odpowiedziałam.

- Jak tam minęła noc.- zapytał przeciągając się.

- Przepraszam.- wyszeptałam.

- Za co?

- Za to, że przeze mnie się nie wyspałeś.

- Coś ty dawno nie miałem tak urozmaiconej nocy. A poza tym spędzić noc razem z partnerką. Bez cenne.- wypowiedział te słowa w taki sposób, że nie sposób było się nie uśmiechnąć.

- Nie pozwalaj sobie.- ostrzegłam go.

- A co mi zrobisz?- zapytał udając przestraszonego. Jak zwykle nabijał się ze mnie.

- Zobaczysz.- odpowiedziałam z dumą.

Zjedliśmy wspólnie śniadanie oglądając przy tym telewizję. W porannych wiadomościach oczywiście musieli powiedzieć o wczorajszej akcji. Maciek, kiedy zorientował się, że to o tym szybko zmienił kanał. Wiedziała, że zrobił to celowo, bo widział jak bardzo to przeżyłam, ale udałam, że tego nie zauważyłam.

Punktualnie o 8 nasze suzuki zaparkowało pod stołeczną. Udaliśmy się na górę. Po drodze spotkaliśmy Eryka.

- Cześć Ada. Dzień dobry panie komisarzu.- przywitał się.

- Hej.- odpowiedziałam. Maciek jak zwykle przyjął postawę niczym do ataku.

- Słyszałem, że mieliście wczoraj trudną akcję.- oznajmił.

- Przed tobą nic się nie ukryje.- tym razem głos zabrał Maciek.

- No nie należała do przyjemnych.- powiedziałam do Eryka karcąc przy tym Wolskiego.

- No dobra. Ja lecę, bo muszę dokończyć obróbkę portretu.

- Ok.

- Dlaczego jesteś dla niego taki nie miły?- zwróciłam się do Maćka.

- Bo mnie wkurza.

- Czym?

- Tym podlizywaniem się.

- Dalej o to chodzi.- powiedziałam z uśmiechem. Popatrzył się na mnie, ale nic nie dopowiedział.

Paulina nie miała dla nas żadnej sprawy za wyjątkiem jednej. Akta, akta i jeszcze raz akta. Po prostu sterta akt. Spojrzeliśmy na nią błagalnym wzrokiem.

- Przykro mi taka praca.- odpowiedziała i poszła do swojego gabinetu. Widocznie na nią takie sztuczki nie działają.

- To zapowiada się fantastyczna noc z aktami w roli głównej.- powiedział Maciek i usiadł na krześle.

- To może ja pójdę zrobić kawę.- zaproponowałam.

- No przyda nam się. Tylko dla mnie bez..- zaczął.

- bez cukru.- a ja dokończyłam. Pamiętam, przecież to było moje pierwsze polecenie do wykonania panie komisarzu.- powiedziałam z uśmiechem.

- O widzę, że pamięć pani podkomisarz to ma nie zawodną.

- Zgadza się.- przytaknęłam.

- Co za skromność.

- Biorę przykład z najlepszych.

- Że niby ze mnie?

- A kto tu jest królem komendy.- powiedziałam z trudem hamując śmiech.

- Czekaj co ty powiedziałaś?- zapytał wstając z krzesła.

- Że jesteś królem komendy.- powtórzyłam śmiejąc się.

- O pożałujesz tego.- powiedział to z tajemniczym uśmiechem, a następnie skierował się w moją stronę. Miał mnie już złapać, kiedy zrobiłam sprytny unik i schowałam się za szklanym planem Warszawy. W ten sposób mogłam obserwować wszystkie jego ruchy. Nasze zachowanie wyglądało jak zabawa w ku ku. Wszyscy funkcjonariusze patrzyli na nas z lekkim zdziwieniem. Zapewne to przedstawienie trwało by dalej gdyby nie przybycie pewnej osoby. Z windy wyłonił się Radwan. Ja go zauważyłam i w porę przywróciłam się do porządku, ale Maciek nie i myśląc, że się poddałam albo zagapiłam, skoczył na mnie tak, że wylądowaliśmy na podłodze centralnie przed Radwanem. Andrzej spojrzał na nas i pokręcił głową.

- Widzę, że nasz Król Maciuś I nigdy nie dorośnie.- skomentował to z taką dumą w głosie, że aż mi podskoczyło ciśnienie nie mówiąc już o Wolskim, w którym wszystko się gotowało.

No i coś tam jest. Mam nadzieję, że nie zaśniecie przy czytaniu ;)