Tak

***Ada***

Wtuliłam się w Maćka i próbowałam się jakoś  uspokoić. Nie było to łatwe, ale po kilku minutach jakoś się udało. Oderwaliśmy się od siebie. Maciek spojrzał na mnie z zapytaniem: „Wszystko w porządku?” Uśmiechnęłam się i pokiwałam głową. Następnie Maciek zwrócił się do Piotra:

- Wiesz coś jeszcze?

- Na razie nic. Dopiero po analizie DNA będę mógł wam coś powiedzieć.- odpowiedział.

- Aha. To dzięki na razie.- powiedział Wolski i zwrócił się do mnie:

- No to jedziemy księżniczko.

Poszliśmy w kierunku naszego Suzuki.

- Miałam więcej szczęścia niż ona.- przemówiłam.

- Nie wszyscy rodzą się pod szczęśliwą gwiazdą.- powiedział z lekkim śmiechem, ale zaraz spoważniał, ponieważ zobaczył, że wcale nie jest mi do śmiechu. Nie zareagowałam na jego wypowiedź. Przez moment panowała cisza, po czym głos ponownie zabrał Maciek:

- Ada po co to robisz?- zapytał.

- Co?

- To.

- Bo chce.

- Uparciuch.

- Taka już jestem i się nie zmienię.

- Ale ja wcale nie chcę żebyś się zmieniała.- powiedział to używając przy tym swojego uroku osobistego. Po tych słowach humor nieco mi się poprawił. Spojrzałam na niego w lekkim uśmiechu.

Barska również nie miała dla nas jakiś rewelacyjnych wiadomości. Jedyne zadanie, które na nas czekało to była rozmowa z rodziną denatki. Jednak ze względu na późną porę postanowiliśmy przełożyć ją na jutro, więc pozostały tylko akta. Usiadłam za biurkiem. Po chwili usłyszałam głos Wolskiego:

- Ada…- zaczął tym swoim proszącym głosem.

- Nie podoba mi się to.- skomentowałam.

- Zrobisz kawkę?

- A nie możesz ty?- zapytałam.

- Nie.

- Dlaczego?

- Z bardzo prostego powodu.

- Jakiego?

- Po prostu ty robisz najlepszą kawę pod słońcem.

- Co ty dzisiaj z tym kosmosem. Nie spełnione marzenia małego chłopca?- zapytałam śmiejąc się.

- Tak pani psycholog. Zawsze chciałem być kosmonautą.- wypowiedział to z miną małego chłopca.

- Przykro mi, że nie spełniłeś swoich marzeń.- udałam smutną.

- Mnie też, ale teraz masz okazję spełnić jedno z moich marzeń.

- Jakie?

- Pyszna kawa zaparzona przez śliczną partnerkę.

- Może jeszcze z dostawą na biurko?

- O tak, tak bardzo proszę.

Poszłam  do naszej kuchni policyjnej. Kiedy chwyciłam za klamkę usłyszałam:

- Cholera jasna.

Weszłam do środka. Był to Radwan. Wycierał blat kredensu.

- Co się stało?

- Woda się wylała.

- Nie poparzyłeś się?

- Nie.- odpowiedział.

Przyjrzałam się jemu i zapytałam:

- Andrzej co tak naprawdę się stało?

- Aż tak widać?

- Nie zaprzeczę.

- Wiesz chcę się oświadczysz, pamiętasz?

- Jeszcze tego nie zrobiłeś?- zapytałam zdziwiona.

- Ne.- odpowiedział nieśmiało.

Po 15 minutach wróciłam z dwoma kubkami kawy.

- Sprowadzałaś ja z skądś?- zapytał.

- Tak z Chin.

Wolski uśmiechnął się i pokręcił głową. Po chwili powiedział już poważnym tonem:

- A ten co tu znowu robi?- wskazał na Radwana.

- Będziesz musiał się przyzwyczaić, bo może będzie naszym stałym gościem.

- A to niby dlaczego?

- Dowiesz się w swoim czasie.

- Ej no weź powiedź.

- Niee.

- Nie?

- Nie.

- Pożałujesz tego.

Wolski wstał i w tym momencie otworzyły się drzwi od gabinetu Barskiej.

Radwan klęknął przed Pauliną i powiedział:

- Paulino wyjdziesz za mnie?

Cała komenda wstrzymała oddech. Barska była kompletnie zdezorientowana stała w bezruchu i  patrzyła się na Andrzeja. W końcu Barska przemówiła:

- Tak.- wypowiedziała nieco drżącym głosem. Widocznie nawet na doświadczonych policjantów takie wydarzenia wywierają duże zaskoczenie.

- Ale heca. Państwo inspektorzy się chajtają.- wystrzelił jak zwykle Wolski.

Wszyscy zwrócili wzrok ku niemu, a on dodał:

- Co się tak patrzycie? Trzeba to jakoś uczcić nie?

Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze. Uwielbiam je czytać. Pozdrawiam.