Spacer

- Jak ty to sobie wyobrażasz?

- Normalnie. Śpimy razem w łóżku.

Spojrzałam na niego wilczym wzrokiem, a on zaśmiał się i powiedział:

- No daj spokój. Przecież niczego złego nie będziemy robić, chyba że zechcesz.- posłał mi tajemniczy uśmiech, a ja cisnęłam mu sójkę w bok i dodałam:

- Chciałbyś.

- Ała to boli. Ty naprawę nie masz serca. Człowiek oferuje Ci nocleg, a ty tak go traktujesz.

- Jeśli składa nie moralne propozycje to tak.

- Ja składam Ci nie moralne propozycje.

- A to przed chwilą to co było?- zapytałam. Maciek już miał coś odpowiedzieć, ale odezwałam się pani z recepcji:

- Czy mogę państwu jeszcze w czymś pomóc?- zapytała.

- Nie dziękujemy.- odpowiedział Maciek po czym pociągnął mnie za rękę.

- Gdzie idziemy?- zapytałam lekko zdezorientowana.

- Na plaże.

- Jest już północ.

- No i co. Boisz się ciemności?

- Nie.

- Więc jaki masz problem?

- Nie mam żadnego problemu.

- To nie gadaj tyle tylko chodź.

Poszliśmy nad morze. Noc była piękna. Gwiazdy oraz księżyc swoim blaskiem oświetlały błękitną wodę. Spacerowaliśmy wzdłuż morza w milczeniu wsłuchując się w cichy szum wody. W pewnym momencie poczułam, że maciek chwyta mnie za rękę. Odwróciłam się w jego stronę. On również patrzył mi się głęboko w oczy po czym przyciągnął do siebie i przyłożył swoje usta do moich. Zaczęliśmy się gorąco całować. Trwaliśmy tak… nawet nie wiem ile. Obudziłam się o 5. Maciek spał obok mnie. Przez chwilę przyglądałam mu się jak śpi po czym zasnęłam.

***Maciek***

Obudziłem się o 7. Moja księżniczka spała. Delikatnie odgarnąłem ręką kosmyk jej włosów, które przysłoniły jej twarz. Przez kilka minut patrzyłem się na nią jak śpi. Wyglądała tak ślicznie. Pomyślałem, że zrobię jej niespodziankę i poproszę, aby przynieśli nam śniadanie do pokoju. Dzwonią na recepcję poprosiłem również o bukiet Świerzych kwiatów. Po 15 minutach wszystko było gotowe. Czekałem tylko kiedy Ada się obudzi.

- Dzieńdoberek.- powiedziałem, kiedy wstała.

- Dzień dobry.

- Jak się spało?

- Cudownie, a Tobie?

- Rewelacyjnie.

- A to co?

- Śniadanko.

- Sam zrobiłeś?

- Z nie wielką pomocą.

- Czyżby?

- No złożyłem zamówienie, a to już coś, nie?

- Tak, tak oczywiście. Trzeba włożyć w to masę wysiłku.

- Wątpisz w moje szczere intencje?- zapytał przewracając mnie ponownie w pozycje leżącą.

- Ależ skąd.- odpowiedziałam śmiejąc się.

- To masz szczęście.- powiedział po czym musnął moje usta.

***Ada***

Trzy dni minęły nam w ekspresowym tempie i trzeba było wracać do rzeczywistości. Podróż powrotna upłynęła nam w świetnych humorach. Trzeba przyznać, że podczas tego pobytu nad morzem bardzo z Maćkiem do siebie się zbliżyliśmy.

W Warszawie zatrzymaliśmy się na światłach. Czekając na zielone kłóciliśmy się oczywiście w żartach na której stacji nastawić radio. W pewnej chwili usłyszeliśmy głośny huk, a następnie mocny wstrząs. Gdyby nie poduszki powietrzne to skończyło by się to o wiele gorzej. Szybko wysiedliśmy z samochodu.

- Ni Ci nie jest?- zapytał Maciek mierząc mnie od stóp do głów.

- Nie, a Tobie?

- Nie.

Pobiegliśmy do pasażera samochodu, który wbił się w przód naszego Suzuki. Mężczyzna był nie przytomny. Maciek wyciągnął go z samochodu, a ja w tym czasie zadzwoniłam po karetkę i policję oraz próbowałam jakoś odgrodzić miejsce wypadku od ciekawskich gapiów.

Po dwóch godzinach droga była przejezdna. Kierowcę sedana, który w nas wjechał zabrano do szpitala. Nam, a raczej maćkowi udało się przekonać sanitariuszy, ze nic nam się nie stało i mogliśmy udać się do domu. Tak im powiedzieliśmy, że jedziemy do domu, bo tak naprawdę to udaliśmy się na komendę, przecież musieliśmy dowiedzieć się wszystkiego.

- Co wy tu robicie?- usłyszeliśmy kiedy przekroczyliśmy próg komendy.

- Pracujemy. Chyba że o czymś nie wiemy. Były jakieś masowe zwolnienia?- zaczął maciek.

- Lekarz kazał wam jechać do domu.

- Przecież jesteśmy. Komenda to nasz drugo dom.

- Dobra widzę, że nic nie wskóram. Idźcie do Eryka.

- Ok.- odpowiedzieliśmy chórkiem.

- Cześć.

- Cześć, a wy…- zaczął Eryk, ale Maciek mu przerwał.

- Tak, tak też się cieszymy, że Cię widzimy. Co tam masz?

- Więc to nie był zwyczajny wypadek.

- Zamach?

- Tak.

- No to wiemy na czym stoimy.

- No nie całkiem.

- Mów człowieku jaśniej.

- Podejrzewamy, że ten zamach nie był na tego gościa tylko na…

- Na kogo? No mów.- ponaglił go.

- Na Was.- wykrztusił.

Spojrzeliśmy po sobie pustym wzrokiem. Eryk bacznie nam się przyglądał.

Man nadzieję, że święta upłynęły Wam w miłej atmosferze. Pozdrawiam.