Berek

Wchodząc na komendę pierwsze kroki skierowaliśmy do gabinetu Barskiej. Maciek podtrzymując honor mężczyzn otworzył drzwi i ruchem ręki nakazał abym to ja weszła pierwsza mówiąc przy tym swoim zniewalającym głosem:

- Panie przodem.

Spojrzałam na niego zaskoczona, ale pozostawiłam to bez komentarza, ponieważ miewał już  takie przypływy uprzejmości jednak Radwan nie mógł się powstrzymać.

- Wolski jaki z Ciebie dżentelmen.

- Mało już nas takich zostało, więc Andrzejku powinieneś być zaszczycony, ze masz okazję z takim pracować.

- Jestem w niebo wzięty.

- Cieszę się, ze mogłem Cię uszczęśliwić.

- Dobrze panowie myślę, ze już starczy tych uprzejmości. Przejdźmy do rzeczy. – powiedziała Paulina.

- Ok.- powiedzieli chórkiem jak mali chłopcy i wyprostowali się na krześle niczym upomnieni uczniowie w szkole.

- Czyli tak.- zaczęła Barska.- Razem z Andrzejem dowiedzieliśmy się, że nasza denatka rodziła w szpitalu św. Antoniego. Nie wzbudzała żadnych niepokojących podejrzeń. Bardzo cieszyła się z narodzin dziecka.- A wy co macie?- zwróciła się do nas.

- Szczerze mówiąc nic. Kuzynka nic nie wiedziała o ciąży denatki.- powiedziałam.- A czy ktoś odwiedzał nasza ofiarę w szpitalu?- zapytałam Paulinę.

- Pielęgniarka mówiła, że nie.

- Aha.- powiedziałam. W gabinecie zapadła cisza.

- Więc stoimy w miejscu.- skomentował Radwan.

- No.- potwierdził Wolski. Ja w tym czasie zastanawiałam się nad kuzynką naszej denatki, jej dziwnym nerwowym zachowanie. Barska to zauważyła i zwróciła się do mnie:

- Ada? Masz jakąś teorie?- zapytała.

- Zastanawia mnie zachowanie kuzynki ofiary.

- A ta dalej o niej.- bąknął Wolski. Barska spojrzała na niego.

- Dobra. Już się nie odzywam.- powiedział a ja zaczęłam mówić dalej.

- Jak to możliwe, że nie wiedziała o ciąży swojej kuzynki skoro tak się przyjaźniły?

- No jest to jakiś argument, ale nie mamy na to żadnych dowodów.

- Razem z panem komisarzem możemy coś zdobyć.- powiedziałam zerkając na Macka.

- W jaki sposób?

- Popytamy sąsiadów.

- No jest to jakiś  pomysł.- powiedziała. Następnie skierowała się do Andrzeja:

- Co o tym sądzisz?

- Zawsze to coś.

- Dobra to pojedzcie jutro popytać.- spojrzała na zegarek.- Ok. Dochodzi jedenasta. Widzimy się jutro. - powiedziała.

- Nie odpuścisz, prawda?- usłyszałam, kiedy opuściliśmy gabinet Barskiej.

- Nie.- odpowiedziałam przyszykowując się tym samym na monolog uwag Wolskiego jednak niczego takiego nie usłyszałam.

- Tylko tyle?- zapytałam zszokowana.

- Tak. Domyślam się, że zaskoczyłem cię tym.

- I to jak.

- No dobra księżniczko zbieramy się do domu.

Uśmiechnęłam się w duchu na słowo „księżniczko”. Uwielbiam, kiedy tak do mnie mówi. W świetnych humorach opuściliśmy mury komendy. Mimo iż była już jedenasta powietrze nadal było ciepłe.

- Może pójdziemy na piechotkę?- zapytałam.

- Nie wystarczy Ci na dzisiaj spacerów?

- Nie.

- A co ja rano zrobię? Przybiegnę tu po samochód?

- Możesz tak zrobić w ramach joggingu, bo coś mi mówi, że z Twoją kondycją nie jest za dobrze.

- Śmiej się śmiej. Zobaczymy jaką ty będziesz miała kondycje w moim wieku.

- Oj przepraszam nie chciałam urazić dzidziusia.

- Słucham?

- Dziadziuś ma problemy ze słuchem. Może trzeba już pomyśleć po emeryturce.

- Pożałujesz tego.- kiedy to usłyszałam zaczęłam uciekać, a Maciek za mną. I tak oto zaczęliśmy się bawić w berka na policyjnym parkingu. Ku mojemu zdziwieniu nawet nikt z funkcjonariuszy nie pojawił się aby to sprawdzić. Widocznie musieli wiedzieć, że to my, bo któż inny by się tak zachowywał. Biegaliśmy w kółko z dobre pięć minut. Nagle moim oczom ukazała się sylwetka mężczyzny. Szedł w nasza stronę wzywając pomocy. Zatrzymałam się, aby lepiej się przyjrzeć.

- I kto tu jest dziadkiem babusiu?- usłyszałam rozweselonego Wolskiego. Odwróciłam się w jego stronę.

- Maciek ten mężczyzna chyba potrzebuje pomocy.- w momencie kiedy to powiedziałam mężczyzna upadł na ziemię. Pobiegliśmy do niego.

- Proszę pana.- zaczęłam. W jego brzuchu tkwił nóż.

- Dzwonie po karetkę.- powiedział Maciek.

- Co się stało?- zwróciłam się do mężczyzny.

- Moje dziecko… zabrała je… nie żyje…

- Kto nie żyje?- zapytałam.

- Natalka… zabiła ją… zabrała Adasia ratujcie go.

- Kto zabrał?- zapytałam, ale nie otrzymałam odpowiedzi, ponieważ mężczyzna stracił przytomność. Po niecałych pięciu minutach pojawiła się karetka. Zabrała rannego do szpitala. My udaliśmy się zaraz za nimi.

- No to koniec spaceru.- powiedział Wolski, kiedy jechaliśmy do szpitala.

- Na to wygląda. Praca wzywa.

Na korytarzu szpitalnym spędziliśmy dobre cztery godziny. Już prawie usypiałam, kiedy poczułam zapach świeżo parzonej kawy.

- Trzymaj księżniczko.- usłyszałam głos Wolskiego.

- O dziękuje. Jesteś kochany.

- Wiem.

- Co za skromność.

- Nie lubię się chwalić.

Zaśmialiśmy się cicho. Po chwili wyszedł lekarz. Od razu podeszliśmy do niego.

- Państwo jesteście z policji, tak?

- Tak. Co z nim?

- Miał sporo szczęścia. Wyjdzie z tego.

- Kiedy będziemy mogli z nim porozmawiać?

- Jak się wybudzi.

- Dobrze. A ma może pan doktor ten nóż?

- A tak, tak. Staraliśmy się jak najmniej go dotykać.

- Dziękujemy  bardzo. Do widzenia.

- Do widzenia.

Kiedy wyszliśmy ze szpitala było już widno, ale czemu tu się dziwić dochodziła 6 rano.

Nawet nie jechaliśmy do domu się przebrać. Wchodząc na komendę wszyscy się na nas patrzyli.

- To może ja pójdę od razu do Eryka, a ty idź na górę.- powiedziałam do Maćka.

- Ok.

Zapukałam do drzwi laboratorium.

- Cześć.

- Cz.. cześć- zająknął się na mój widok.-  Co ci się stało?

- Nie spaliśmy z Maćkiem całą noc, bo…- przerwał mi.

- Rozumiem.

- Bo siedzieliśmy w szpitalu.- dokończyłam. Na twarzy Eryka zauważyłam zdziwienie.

- A co się stało?

- Usiłowanie morderstwa. Tu masz narzędzie zbrodni. Może uda Ci się ściągnąć z niego odciski. Lekarze podobno bardzo się starali.

- Pewnie.

- To ja lecę na razie pa.

- Ada?- zwrócił się do mnie.

- Tak?

- Przepraszam. Nie powinien…

- Nie ma sprawy.

- Na razie.

- Do zobaczenia.

***Maciek***

Idąc na górę czułem się jak żywy trup. Moje kończyny odmawiały mi posłuszeństwa, a powieki stawały się coraz cięższe. Wszyscy tam zgromadzeni gapili się na mnie jak na jakieś dziwadło. Kiedy dochodziłem do swojego biurka a raczej doczłapywałem się, na swojej drodze spotkałem Radwana.

- Ulala gdzież tak zabalowałeś?- zapytał drwiącym głosem.

- W szpitalu.- bąknąłem i usiadłem na krześle.

Problem z pomysłami.