Wdzięczność

Kiedy Ada wróciła od Eryka opowiedzieliśmy o całej wczorajszej sytuacji mającej miejsce pod nasza komendą Paulinie i Andrzejowi.

- Jedzcie do domu się wyspać.- powiedziała Barska kiedy skończyliśmy streszczać wczorajszą noc.

- Dzięki.- powiedziałem z ulgą.

- Ja jednak wolałabym jeszcze pojechać do szpitala.- ta wypowiedź Ady podziałała na mnie lepiej niż mocna kawa. Spojrzałem na nią nie wierząc własnym uszą, co przed chwilą usłyszałem.

- Dacie radę?-  zapytała Barska bardziej parząc na mnie niż na Adę.

- Ja dam.- powiedziała. Piorunowałem ją spojrzeniem próbując jakoś przeniknąć do jej umysłu i zmusić do zmiany decyzji. Jednak na nic mojej starania. Nawet na mnie nie spojrzała.

- Maciek a ty?- zapytała mnie Barska ukrywając śmiech.

- Pewnie.- odpowiedziałem z przymusu, bo co niby miałem zrobić puścić ją samą? To wykluczone. Kątem oka widziałem uśmiech na twarzy Ady.

- Wiesz, że jak spowoduje wypadek i zginiemy to będzie tylko i wyłącznie Twoja wina?

- Wiem, że jesteś świetnym kierowcą.- te pochlebienie sprawiło, że przeszły mi nerwy. Przekręciłem kluczyk w stacyjce i ruszyliśmy w kierunku szpitala.

- A jednak żyjemy.- usłyszałem Adę, kiedy zaparkowałem pod szpitalem.

- Starałem się.

Weszliśmy do szpitala. Po rozmowie z lekarzem udaliśmy się do sali, w której leżał nasz poszkodowany.

- Dzień dobry. Jesteśmy z policji. Podkomisarz Mielcarz. Komisarz Wolski.- przedstawiłem nas.

- Dzień dobry. To państwo wczoraj…- zamilkł.

- Można tak powiedzieć.- odpowiedziałem wiedząc co ma na myśli.

Kiedy miałem zadawać kolejne pytanie zadzwoniła moja komórka.

*** Ada***

Maciek spojrzał na mnie i wyszedł z sali. Wiedziałam co mam robić. Podeszłam bliżej łóżka poszkodowanego. Usiadłam na krześle i zaczęłam kontynuować nasze przesłuchiwanie.

- Pamięta pan kto panu to zrobił?- zapytałam.

- Tak. To Darek.

- Kim jest darek?

- To mąż kuzynki mojej Natalki.

- Czy to on zabił również Natalie?

- Tak sądzie.

- A jaki miał motyw?

- Głównym ich celem było dziecko. Bardzo chcieli zostać rodzicami, ale to było nie możliwe. Kiedy Małgorzata dowiedziała się, że Natalka jest w ciąży zaczęła zachowywać się podejrzanie. Było to tuz przed moim wyjazdem za granice. Mówiłem Natalii, że lepiej będzie jak zostanę jednak ona  mówiła, że przesadzam, że stałem się „nadwrażliwym tatusiem”.- kiedy wypowiadał te dwa ostatnie słowa uśmiechnął się. – Więc pojechałem. Dlaczego ją posłuchałem.- zaczął sobie wyrzucać.- Miałem wrócić jeszcze Purd narodzinami Adasia, ale urodził się wcześniej. Kiedy tylko Natalka mi powiedziała, ze nasz synek już jest wsiadałem do pierwszego samolotu i wróciłem. Jednak kiedy wszedłem do domu zobaczyłem, że stało się cos złego. Rzeczy były porozrzucane po całym mieszaniu. Domyśliłem się kto za tym wszystkim stoi, więc poszedłem tam.

- Dlaczego pan nie poszedł z tym na policję.

- Nie wiem. Działam impulsywnie.

- No dobrze.- powiedziałam i wstałam z krzesła. Kiedy chciałam wyjść mężczyzna złapał mnie za rękę. Odwróciłam się w jego strone.-

- Znajdziecie mojego synka?- zapytał rozgoryczonym głosem.

- tak.- odpowiedziałam lekko zmieszania.

Idąc ku wyjściu zobaczyłam zmierzającego ku mnie Maćka.

- Maciek to- zaczęłam.

- Mąż kuzynki.- dokończył za mnie. Spojrzałam na niego zaskoczona z zapytaniem „Skąd to wiesz?” Widocznie wyczytał to z moich ust, bo odpowiedział.

- Od Eryka. Jednak chirurdzy naprawdę się postarali, bo Erykowi udało się ściągnąć odciski palców z noża. Mieliśmy szczęście, bo koleś znajduje się w naszej bazie.

- Jedziemy tam.- zakomunikowałam i pobiegłam do samochodu. Maciek przybył chwile później.

- O której rano wstajesz biegać?- zapytał wsiadając do samochodu.

- O 6,a co?- zapytałam zaskoczona.

- Chyba się przyłącze.

- Słuszna decyzja.- powiedziałam uśmiechając się.

Po dziesięciu minutach jazdy na sygnale dotarliśmy na miejsce. Szybkim krokiem skierowaliśmy się do domu naszych podejrzanych. Drzwi oczywiście były zamknięte a na pukanie nikt nie otwierał. Nic nie mówiąc odeszłam trochę dalej popatrzeć czy nikt nie idzie, a Maciek zabrał się do magicznego otwierania drzwi. Po kilku sekundach z bronią w ręku byliśmy już w środku. Jednak nikogo ani niczego tam nie znaleźliśmy. Dom był całkowicie pusty. W pewnej chwili usłyszałam jakiś hałas.

- Słyszysz?- zapytałam Maćka.

- To chyba dochodzi z garażu.- powiedział.

Wybiegliśmy na podwórko, ponieważ garaż znajdował się z tyłu domu. Jednak było już zapóźni. Jedyne co zobaczyliśmy to tył oddalającego się samochodu. Szybko udaliśmy się do naszego suzuki i rozpoczęliśmy pościg. Podczas gdy Maciek kierował ja chwyciłam radio i zaczęłam mówić:

- Do wszystkich patroli ścigamy srebrne terenowe subaru o numerze WWR…. Kieruje się na  drugi zjazd na autostradę. W samochodzie może być dziecko.

Po dwóch minutach nasz ścigany został otoczony przez nas i dwa radiowozy. Wyszliśmy z samochodu wyciągając bronie.

- Wyłazić z wozu.- krzyknął Maciek.

- Wyłazić z wozu powiedziałem.- powtórzył. Dopiero teraz zadziałało.

- Ręce na kark!- krzyknął.

- Jesteście aresztowani za zabójstwo, próbę usiłowania zabójstwa i porwanie dziecka.- oznajmił Maciek po czym  inni funkcjonariusze zajęli się nimi. My natomiast pobiegliśmy do tylnych drzwi auta. Na szczęście malcowi nic się nie stało. Leżał sobie spokojnie w foteliku.

Maciek wyciągnął go z samochodu.

- Patrz śmieje się.- powiedział.

- Chyba Cię polubił.

- No jak by mogło być inaczej mnie wszyscy lubią.

Zaczęłam się śmiać.

- No co źle mówię?

- Ależ skąd.

Kiedy medycy zbadali malca i powiedzieli, ze nic mu nie jest zabraliśmy go taty.

- Synku, kochanie moje.- powiedział kiedy zobaczył Adasia. W jego oczach dostrzegałam łzy radości. Trzymając Adasia w ramionach spojrzał na nas takim wdzięcznych wzrokiem jaki jeszcze nigdy jeszcze nie widziałam i rzekł:

- Bardzo państwu dziękuje.

- To nasza praca.- powiedział Maciek i skierowaliśmy się do wyjścia.

- Czy teraz mogę się porządnie wyspać?- zapytał się mnie kiedy wsiadaliśmy do samochodu.

- Tak.- powiedziałam i sięgnęłam po pas. Kiedy spojrzałam na Maćka zobaczyłam, że śpi na kierownicy.

- Co ty robisz?

- Śpię. Przecież mi pozwoliłaś.

- Ale nie w tym momencie.

- Ale dlaczego nie?

- Bo ja nie mam zamiaru spać w samochodzie.

- Ale dlaczego, przecież wygodnie tu.

- Maciek proszę.- zmieniłam ton głosu.

- Ok. Przecież tylko żartowałem.- powiedział śmiejąc się.