Sąsiadka

Otworzyłam oczy. Na mojej twarzy od razu zagościł uśmiech, kiedy usłyszałam ciche chrapanie mojego partnera dobiegające z sąsiedniego pokoju. Szybko wskoczyłam  w dresy i wyszłam pobiegać. W drodze powrotnej kupiłam świeże pieczywo. Byłam taka szczęśliwa, że wszystko sprawiało mi radość. Do mieszkania wracałam niemal, że w podskokach. Całe szczęście, że miałam dresy, to mnie jakoś usprawiedliwiało. Kiedy weszłam do klatki zaczepiła mnie jakaś kobieta.

- Dzień dobry.- przywitała się.

- Dzień dobry.- odpowiedziałam zaskoczona.

- Pani to zapewne Ada. Mama Macka mi wiele o pani opowiadała.

Uśmiechnęłam się.

- Dobrze nie będę Cię zatrzymywać. Do widzenia.

- Do widzenia.

Weszłam do środka.

- A już myślałem, ze mi uciekłaś.- usłyszałam i aż podskoczyłam ze strachu, kiedy przed moimi oczami pojawił się Wolski.

- Zawału przez Ciebie dostanę.- pożaliłam się.

- Nie wiedziałem, że aż tak na Ciebie działam.- powiedział tym swoim rozbrajającym tonem.

- Działasz, działasz, ale na nerwach.- sprostowałam ze śmiechem.

- Uraziłaś mnie.- udał obrażonego.

- Przykro mi. Mam nadzieję, że nie pójdziesz się poskarżyć mamusi.

- Ooo teraz to przegięłaś.- powiedział i szybkim ruchem wziął mnie na ręce, po czym zaniósł na kanapę.

- A teraz czekam na Łądne przeprosiny.- powiedział uśmiechając się przy tym tajemniczo.

- To sobie poczekasz.

- Czekaj, bo nie dosłyszałem co ty powiedziałaś?

- Że się nie doczekasz.

- O rzesz ty.- zaczął mnie łaskotać. Wymachiwałam rękami i nogami w różne strony śmiejąc się przy tym w niebo głosy i prosząc, aby przestał. Jednak on nie miał zamiaru tego uczynić. Po kilku minutach męczarni jakimś cudem udało mi się przewrócić na bok i wtedy mogłam mu się odwdzięczyć. Chwyciłam go za ramiona i oboje spadliśmy na podłogę. „Bawiliśmy” się tarzając po podłodze do pewnego momentu, w którym rozległo się głośne stukanie do drzwi.

- No ma ktoś wyczucie czasu.- powiedział Wolski i poszedł otworzyć.

- Maciek tam na dole, koło śmietnika…- kiedy dochodziłam do drzwi usłyszałam przerażony głos kobiety.

- Spokojnie pani Krysiu, co się tam stało?- zapytał spokojnym tonem Maciek.

- Tam jest pełno krwi… leży tam ktoś.- wyłkała kobieta.

Spojrzeliśmy po sobie.

- Ada zostań z panią Krysią ja pójdę sprawdzić.- powiedział i wybiegł z mieszkania. Nie powiem, że ten układ mi odpowiadał, ale prawdę mówiąc było to jedyne sensowne rozwiązanie. Pani Krysia była tak roztrzęsiona, że pozostawienie jej samej sobie mogło by się źle skończyć.

- Niech pani usiądzie.- powiedziałam. Kobieta z lekką moja pomocą usiadła na kanapie. Przyniosłam jej wodę i zapytałam:

- Jak się pani czuje? Może wezwać pogotowie?

- Nie, nie trzeba. Już mi lepiej.

- A to panią dzisiaj rano spotkałam, prawda?- rozpoczęłam rozmowę, aby załagodzić zaistniałą sytuację.

- Tak.- odparła lekką się uśmiechając.

- Pani dobrze zna Macka?

- Praktycznie od urodzenia. Przyjaźnię się z jego mamą. To dobry chłopak. Pasujecie do siebie. Od kiedy Cię poznał bardzo się zmienił.

- Już nie jest taki rozrywkowy?- zapytałam uśmiechając  się.

- Tak.- potwierdziła ze śmiechem.

***Maciek****

Zbiegłem na dół no i zobaczyłem ciało młodej dziewczyny leżące w kałuży krwi. Rozejrzałem się dookoła. Nikogo ani nic podejrzanego nie zobaczyłem, więc wyciągnąłem komórkę i zadzwoniłem do Pauliny. Ku mojemu zdziwieniu usłyszałem męski głos. Od razu zorientowałem się, że to Andrzej i powiedziałem:

- Paulinko? Mogę prosić do telefonu Paulinę?

- Wolski grabisz sobie.- usłyszałem, ale kiedy chciałem już mu coś powiedzieć w słuchawce usłyszałem Paulinę;

- Czy ja wam przypadkiem nie dałam wolnego?

- Teoretycznie tak, ale praktycznie nie.

- Naprawę nie możecie przeżyć jednego dnia bez czynnego bycia policjantem.

- Jak widzisz nie. Kochamy tą prace i ten zawód.

- No dobra. Co się stało?- zapytała już na poważnie.

- Sprawa jest. Zabójstwo młodej dziewczyny.

- Gdzie ją znalazłeś?

- Pod moim blokiem, a dokładniej to moja sąsiadka ją znalazła.

- Dobra już wysyłam techników, a ty jedź po Adę.

- Nie musze.

- Aa rozumiem to przesłuchajcie tą sąsiadkę.

- Ok.- kiedy chciałem się rozłączyć usłyszałem głos Radwana:

- Maciuś brawo. Trzymam za Ciebie kciuki i czekam na wesele.

- Andrzej.- skarciła go Barska.

- Dziękuję panie inspektorze. A ja czekam na zostanie wujkiem.- tymi słowami widocznie go zagiąłem, bo w słuchawce zapadła cisza. Zaśmiałem się w duchu.

- Wiesz jak zginęła?- zapytałem Piotra.

- Na pierwszy rzut oka to mogę powiedzieć Ci, że prawdopodobną przyczyną śmierci był cios zadany w klatkę piersiową. Resztę powiem wam po sekcji. A tak apropo was, to gdzie Ada?

- Na górze została z moją sąsiadką.

- Rozumiem. Dobra stary, to ja będę się zbierał, bo robota czeka.

- No na razie.

Poszedłem na górę.

- I jak?- zapytała mnie Ada.

- Mamy zabójstwo.

- O Boże.- powiedziała moja sąsiadka.

- Pani Krysiu.- zwróciłem się do niej.- Proszę nam dokładniej opowiedzieć, co pani widziała. Jakieś podejrzanie zachowujące się osoby?

- Nie nic nie widziałam. Jak wychodziłam było pusto. Przykro mi.

- Na pewno?

- Tak.

- No dobrze. A jak pani się czuje? Przysłać kogoś do pani?

- Nie, nie trzeba już jest dobrze. Pani Ada ma działanie kojące na stres.

- Wiem coś o tym.- powiedziałem i puściłem oko do Ady.