Doktor

Zuzia spędziła u nas tylko kilaka dni. Jej ciocia przyspieszyła swój przyjazd do Polski. Oczywiście przydzielono im ochronę. Dzięki temu nasze życie wróciło do normalności  i mogliśmy się w pełni poświęcić tej sprawie.

Jak co dzień wstałam o ustalonej godzinie. Wyszłam pobiegać i zaczęłam szykować się do pracy. Kiedy kończyłam jeść śniadanie do kuchni weszła Ewa.

- Hej. Co tak wcześnie wstałaś?- zapytam dopijając kawę.

- Chciałam z Tobą porozmawiać. A złapać Cię o jakiejś przyzwoitej porze graniczy z cudem.

- Taka praca.

- Ty nie pracujesz tylko harujesz. Spójrz jak ty wyglądasz. Kiedy spałaś więcej niż cztery godziny.

- Nie pamiętam.

- No właśnie.

- To chciałaś mi powiedzieć.

- Nie. To dodałam przy okazji.

- Więc słucham, bo szczerze mówiąc to nie wiele mam czasu.

- Razem z Mateuszem postanowiliśmy zamieszkać razem i w związku z tym…

- Postaram się coś jak najszybciej znaleźć.- powiedziałam szybko przerywając jej, ale ona nie zważając na mnie zaczęła mówić dalej:

- Chciałam się Ciebie zapytać czy może ty nie chcesz tego mieszkania.

- Yyy tak dzięki.- wydukałam zaskoczona.

- No to super. Sprawa załatwiona, a teraz zbieraj się, bo pan komisarz już jest.- powiedziała patrząc przez okno.

- Ok. Pa.

- Pa.

- Cześć.

- Cześć. Myślałem, że po kilku dniach mieszkania razem będziesz bardziej się do mnie spieszyła

- Niby dlaczego?

- Ponieważ ta nagła rozłąka spowoduje, ze zatęsknisz za mną.

- Chciałbyś.

- Chciałbym.- mruknął.

- Mówiłeś coś?- zapytałam.

- Tak, że zraz spóźnimy się do pracy.

- Aha.

Przechodząc przez drzwi komendy od razu udaliśmy się do Barskiej.

- Cześć.

- Cześć. Pięć minut spóźnienia.

- Księżniczka zaspała.

- Książę się zagadał.

- Dobra nie będę wnikać w szczegóły. Wolę przejść do sprawy. Otóż…

- A gdzie pan inspektor?

- Na akcji.

- A myślałem, ze ukrywa się przed Zuzią

- Wolski mogę.- powiedziała Barska lekko zirytowana.

- A tak przepraszam.

- Więc dotychczas udało nam się dowiedzieć iż nasz denat był Dyrektorem handlowym ogólnopolskiej sieci aptek „ Na Zdowie”. Jego zona pracowała jako farmaceutka.

- Coś jeszcze?

- Nie.

- To nie wiele wiemy.- powiedział Wolski.

- No, więc do roboty.- podsumowała Barska.

Po wyjściu z gabinetu Barskiej powędrowaliśmy do naszego suzuki.

- To gdzie jedziemy?- zapytał mnie Wolski.

- Do apteki.

- A co zapomniałaś wykupić recepty?

- Nie potrzebuje lekarstw.

- Ja też nie, więc po co tam jedziemy.

- Porozmawiać.

- A będą tam jakieś panie, prawda?

- Chyba tak.

- To dobrze.

Od farmaceutek dowiedzieliśmy się, a raczej Maciek się dowiedział, że nasza denatka zorientowała się, że ktoś wypisuje recepty dla osoby nie żyjącej. Były to silne leki przeciwbólowe. Powiedziała to mężowi, a on dzięki swoim wpływom dowiedział się który to lekarz i pan doktor stracił możliwość wykonywania zawodu. Natomiast jego pacjent- narkoman został skierowany przez sąd na leczenie odwykowe.

Kiedy wiedzieliśmy już trochę więcej wróciliśmy na komendę. Opowiedzieliśmy wszystko Barskiej a następnie zabraliśmy się do szukania informacji na temat naszego pana doktora i jego pacjentów.

- O patrz mam naszego doktorka.- krzyknął Wolski jedząc bułkę.

Podjechałam krzesłem bliżej.

-  No nie ma co leczenie to miał wspaniałe.- powiedziałam.

- Wiesz każdy ma swoje sposoby.

- No, ale do czego one go doprowadziły. Stetoskop zamienił na miotłę.

- To co jedziemy teraz do lekarza?

- A mamy jakieś inne wyjście/

Udaliśmy się pod wskazany adres. Była to dość nie miła okolica. Drzwi otworzyła nam jakaś kobieta.

- Dzień dobry. Policja. – pokazaliśmy odznaki.- Zastaliśmy Mirosława Kubałe?

- Tak, a o co chodzi?

- Chcielibyśmy z nim porozmawiać. Możemy wejść?

- Tak proszę.

- Mirek! Policja do Ciebie!- krzyknęła po czym udała się do kuchni.

- Słucham?- powiedział mężczyzna wychodząc z pokoju.

- Pan kiedyś był lekarzem?- zapytałam.

- Stare dzieje. Nie chce do nich wracać.

- Lewe recepty, donos, utrata możliwości wykonywana zawodu.- powiedziałam.

- Mówiłem, że nie chce do tego wracać.

- Ale my chcemy.

- Wiecie gdzie mam to, co wy chcecie?!- krzyknął i rzucił się na mnie.

Maciek złapał go wykręcając mu ręce do tyłu.

- Puszczaj psie!

- Posłuchaj.- zaczął Maciek.- Albo usiądziesz grzecznie tu na krzesełku i porozmawiasz z nami albo zabierzemy Cię na niesamowitą wycieczkę wypasionym radiowozem na Rakowiecką.

- Dobra.

- Słuszna decyzja.

Maciek posadził go na krześle a ja zaczęłam zadawać pytania:

- Znałes rodzinę Rybskich?

- Tak.

- To przez nich twoje życie zawodowe uległo w gruzach?

- Tak.

- Postanowiłeś się zemścić za wyrządzone krzywdy i zabiłeś ich.

- Zwariowałaś nic im nie zrobiłem.

- Miałeś motyw.

- Może i miałem, ale chęć zemsty już mi przeszła. Przyzwyczaiłem się do swojego życia.

- Gdzie byłeś w czwartek o 6 rano?

- W pracy.

- No dobra.

- Wierzysz mu?- zapytał mnie Maciek, kiedy wychodziliśmy z kamienicy.

- sama nie wiem. Wypadł przekonująco.

- No sprawdzimy jego alibi i nasze wątpliwości się wyjaśnią. A teraz jedziemy do domu.

Maciek podjechał pod mój blok. Chwyciłam za klamkę i zamierzałam się do wyjścia, kiedy usłyszałam głos Maćka:

- Ewa jest w domu?

- Nie.

- Mogę wejść?

- Jasne.

Udaliśmy się na górę.